เพื่อนระบบกลายพันธุ์ กับ เด็กชายผิดปกติ

ผมตื่นขึ้นมาในภายในห้องสีขาวแห่งหนึ่ง สวมชุดของผมสีขาวที่ไม่คุ้นเคย ผมลุกลงจากเตียงผมรู้สึกจำอะไรไม่ได้เลย บางทีผมอาจโดนจับมาทดลองอะไรซักอย่างแล้วก็ได้ เพราะอะไรนะหรอ แค่ความรู้สึกคล้ายสัญชาตญาณ

ความรู้สึกแปลก ๆ บางอย่าง ของผมหายไปรวดเร็วราวกับอารมณ์อยู่ ๆ ก็หายไปเฉย ๆ เลย

นัยน์ตาสีดำอันว่างเปล่าของผมมองไปรอบ ๆ ห้อง ผมรับรู้ได้ถึงกลิ่นเลือด แต่ผมกับไม่รู้สึกถึงความแปลกใจเลยเหมือนกับว่าต้องมีมันอยู่แน่นอนบางทีผมอาจรู้ตัวแล้วว่าตัวผมนั้นผิดปกติ

แต่ผมกลับเลือกที่จะไม่สนใจมันแทน

มันเกิดอะไรขึ้น ? ผมเริ่มได้ยินเสียงในหัวของผม...ความผมรู้สึกแปลก ๆ แต่ไม่มีอารมณ์ใด ๆปรากฏบนผิวหน้าอันเย็นชาของผม

ผมเริ่มคิดอย่างใจเย็น

[ ตื่น ๆ แคลร์นายจะนอนไปถึงเมื่อไหร่ ]

เสียงบางอย่างดังขึ้นในหัวผม ผมรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย แล้วกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว ชื่อของผมคือแคลร์ ? ไม่ มันไม่ใช่ชื่อของผมแน่นอนไม่ใกล้เคียงเลย แต่ผมจะใช้ชื่อนี้ไปก่อน

ผมแคลร์นิ่งอยู่นานจนในที่สุดเสียงในหัวแคลร์ก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง

[ แคลร์ไม่เป็นไรนะ นายคงเหนื่อยมามาก ฉันเข้าใจดี พักผ่อนให้เต็มที่ เรายังมีเวลา ]

เสียงในหัวเขาพูดคนเดียวจนจบบางทีนี้คือความปกติของแคลร์คนก่อน...แคลร์ลองเดินสำรวจรอบ ๆ มันไม่อะไรน่าสนใจเลย มันคือห้องผู้ป่วยในโรงพยาบาล หรือว่าผมแค่ป่วย...ไม่น่านอนดึกเลยเราแคลร์บ่นกับตัวเองในใจ

แคลร์ตัดสินใจเปิดประตูเพื่อออกจากห้องนี้ไป...แต่กลิ่นสาบเลือดรอยอบอวลมาแตะจมูกแคลร์ แคลร์สัมพันธ์ได้ว่าแต่ล่ะห้องมากมายนี้ต้องเป็นที่มาของมันแน่นอน แต่แล้วทำไมถึงรู้สึกว่าตัวเองเล็กลงนะ ?

แคลร์เลิกคิดแล้วเดินสำรวจรอบ ๆ ที่นี่มีหลายห้องมากเลยยังกับโรงแรมหรูเลย แต่กลิ่นเลือดนี้มันเมื่อไหร่จะมีคนมาทำความสะอาดนะ แคลร์รู้สึกไม่ดีไม่นานก่อนความรู้สึกนั้นจะหายไปโดยไม่รู้ตัว

แคลร์เดินต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีจุดหมายปลายทางที่ผมไปล้วนว่างเปล่า...ก็แคลร์ไม่อยากเข้าห้องที่มีกลิ่นเลือดหรอกนะ แคลร์เริ่มสงสัยว่าห้องที่มีกลิ่นเลือดมีอะไรอยู่ คงไม่ใช่เหมือนที่คิดหรอกนะ

[ ไงเพื่อน...ฉันทำเป็นรูปแบบเกมที่นายชอบเสร็จแล้วนะ มันอาจไม่ดีเท่าไหร่ ลองใช้ดูก่อนได้นะ ถ้ามีอะไรไม่ชอบบอกบัดดี้คนนี้ได้เลย นายแค่พูดในใจว่า สเตตัส ]

บัดดี้? แคลร์นั่งลงบนเก้าอี้ มองทิวทัศน์รอบ ๆ ที่คล้ายโรงพยาบาลหรูแต่กับไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่ แคลร์ลองพูดว่าในใจ สเตตัส

มันคุ้นเคยมากอาจเป็นเพราะว่าแคลร์เคยเจอมันมาก่อน หน้าจอสีฟ้า ที่มีตัวละครเป็นเด็กวัย 3 ขวบ นัยน์ตาสีดำมืดมน มาพร้อมกับใบหน้าเนียนใสเย็นชา ว่าแต่ตัวเองหล่อน่ารักขนาดนี้ได้ยังไงนะ

บางทีแคลร์ควรจะตกใจหรือเปล่า แล้วเรื่องอะไรดีล่ะ ความผิดปกติที่ใจเย็นหรือเสียงในหัวที่เรียกตัวเองว่าบัดดี้ นั่นมันชื่อสุนัขที่เราเคยเลี้ยงไว้นะ หรือที่หน้าจออันนี้ หรือความแฟนตาซีนี้กัน

ความรู้สึกสับสนหายไปอย่างรวดเร็วจากนั้นแคลร์ก็ดูที่จอสีฟ้า สเตตัส แคลร์

จบ บทที่ 0